Picton



We gaan weer iets meer naar het oosten vandaag. De route gaat van Motueka naar Picton. We rijden de scenic weg, die wel iets langer duurt maar zeker de moeite waard is. Ongeveer 30 km voor de eindbestemming slaan we af naar Anakiwa. Daar eindigt voor velen de bekende Queen Charlotte Track. Deze track is in z’n geheel 72 km lang. Het is mogelijk om je per watertaxi af te laten zetten bij het verste punt en van daar in 4 dagen terug te lopen. Maar het is ook mogelijk om de wandeling in te korten en een klein stukje te lopen. Dat laatste zijn wij van plan. We willen 1,5 uur heen en ongeveer hetzelfde weer terug lopen. Als we onze wandelschoenen aantrekken bij de auto komt er een man op de fiets aangereden. ‘Gaan jullie wandelen?’ is zijn vraag. Waarop wij bevestigend antwoorden. Hij heeft eigenlijk gelijk door dat we Nederlanders zijn. ‘Dat praat een stuk makkelijker’ vind hij. Hij heeft een zeilbootje waarmee hij ons naar Mistletoe Bay wil brengen. Vandaar kunnen we in een kleine 4 uur teruglopen naar Anakiwa. Oehhh dat klinkt wel heel verleidelijk, dus we zijn snel om.

 



 





Als Marcel, zo heet onze schipper, z’n boot van stal heeft gehaald kunnen we opstappen. Het is perfect zeilweer wordt ons verteld en voor we het weten worden de zeilen gehesen.

Daar zitten we dan...prinsheerlijk in het zonnetje, genietend van de mooie omgeving en de verhalen van onze schipper. We hebben hem natuurlijk het hemd van het lijf gevraagd....

Na 1,5 uur waren we in Mistletoe Bay, zwaaiden we onze gastheer uit, en kon de wandeling beginnen.

De Queen Charlotte Sound waar we langs lopen is een deel van de Marlborough Sounds....wát een schitterend gebied!!! We genieten van de eerste tot de laatste minuut.

 

De wandeling gaat voor een groot deel door het regenwoud, wat wel een voordeel is met dit zonnige weer. Het is er heerlijk koel. Wel lopen we af en toe in een fanfare van krekels, wat een herrie kunnen die beesten maken zeg. Corina is zelfs een paar keer ‘aangevallen’, geen idee waarom...wij drieën hadden er geen last van.

Even een foto net als vroeger.....

Moe maar voldaan komen we ruim 3,5 uur later weer bij de auto aan en kunnen de schoenen omgeruild voor de slippers. Wat een topdag!!!

Motueka II

De zon staat al vroeg aan de hemel....tijd om de kust op te zoeken. We gaan vandaag eerst naar de Golden Bay. Dat ligt in het minder bekende Kahurangi National Park. Om daar te komen moeten we een flinke ‘puist’ over, hoger en hoger de berg op en met heel wat bochtenwerk er ook weer af natuurlijk. Uiteraard is het uitzicht weer prachtig!

 

In het leuke plaatsje Takaka doen we een tussenstop.

Collingwood is de tweede stop, de zee blijft toch altijd weer trekken....heerlijk!!

Daarna rijden we door naar Farewell Spit; het uiterste puntje van de top van het Zuidereiland. Aan het strand eten we een broodje....

Terug gaan we via dezelfde route omdat er maar één weg is in dit gebied. Vlak voor Motueka slaan we af naar de Tasman Bay. Via een korte wandeling door het regenwoud komen we bij Split Apple Rock...

Motueka

Het is een eindje omrijden vandaag om van, het toch wel uitgestorven, Kaikoura naar Motueka te rijden. De weg naar Blenheim is door de aardbeving nog steeds afgesloten, dus er zit niks anders op. De route is weer schitterend. Mooie watervallen en vergezichten....

 

En tal van wijngaarden, fruitteelt en iets wat we in eerste instantie niet helemaal thuis kunnen brengen maar later ‘hop’ blijkt te zijn.

Kaikoura

Onze eerste vakantiedag met z’n viertjes. 

Vanmorgen krijgen we een rondleiding van Cees bij het bedrijf waarvoor hij en Corina voor drie jaar naar hier vertrokken zijn. We hadden echt geen idee dat er zoveel bij komt kijken voordat wij een bos lelie’s in de vaas hebben staan.... Heel interessant om te zien en te horen!!

Corina moet nog heel even aan de schoonmaak en daarna kunnen we vertrekken richting Kaikoura.

Een paar weken geleden werd ons nog afgeraden deze kant op te gaan. Vanwege de aardbeving in nov. 2016 zijn een hoop wegen, huizen en gebouwen beschadigd. We hebben het afgewacht en zijn nu toch gegaan. Het hotel dat we geboekt hadden is gesloten, dus zitten we nu in een B&B. De weg hierheen gaat prima, al kunnen we op het laatste stuk maar 30 km per uur rijden vanwege de wegen die ze aan het opknappen zijn. Maar de vergezichten maken alles goed.

De beschadigingen in Kaikoura zijn her en der goed te zien. Huizen en winkelpanden zijn gestut, hout voor de ramen en schoorstenen in de steigers. Achterin de middag gaan Piet en ik een Whale Watch Tour doen. Cees en Corina hebben dit al een keer eerder gedaan, daarom gaan zij op ‘zeehondenjacht’. Het weer is rustig, daarom dachten wij dat het op zee wel mee zou vallen. Maar dat valt vies tegen. De boot maakt flinke klappen en al snel komen er aardig wat spuugzakjes voor de dag. Wij hebben er gelukkig geen last van. Het resultaat van de tour is top: 4 walvissen gezien!!! Wat een belevenis om deze reuzen van de zee van zo dichtbij te zien!! 

Rakaia

We hadden nog wel een dagje extra bij Mount Cook willen blijven, wat een schitterende omgeving! 

 

Gelukkig hebben we vandaag het leuke vooruitzicht om weer bij Cees en Corina aan te landen. Vanaf Mt. Cook moeten we een stukje terug langs Lake Pukaki.

We gaan weer berg op en berg af. De slingerwegen zijn een lust voor de motorrijders en naast me zit er vast één stiekem jaloers te zijn....
Lake Tekapo is ook heel mooi!

Hoe meer we richting Rakaia komen hoe vlakker het landschap wordt. Onderweg bekijken we verder niets noemenswaardigs want we willen op tijd in Rakaia zijn. Daar is het weerzien top! Het voelt zelfs voor ons een beetje ‘thuiskomen’....
Nadat onze verhalen over de trip zijn verteld gaat het eerste wasje de wasmachine in en wappert het een poosje later lekker droog aan de molen.

Toen we hier de eerste keer aankwamen werd er gebak gegeten en een borrel gedronken op de verjaardag van Bart en vandaag is dat het geval omdat Jeanette jarig is. Corina heeft een echte Nieuw Zeelandse Banoffee Pie gemaakt....en die is me toch lekker!! Het recept gaat mee naar huis om zelf een keer uit te proberen...mmmmm.

Mount Cook

Via Oamaru, Twizel en o.a. Lake Pukaki rijden we naar Mount Cook.
Oamaru is een leuk historisch dorpje met veel oude kalkstenen gebouwen.

 

Tussen Duntroon en Waikaura stoppen we bij de Maori Rock Drawings. Het is lastig de Maori tekeningen te herkennen maar we zien er toch een paar. Voor meester Rob van één van de Katwijkse scholen maak ik wat extra foto´s voor hun project over de Maori´s en ik neem een klein steentje voor ze mee. Zo ben je aan de andere kant van de wereld toch nog een beetje met je werk bezig….

Als we onze weg vervolgen komen we meer en meer in bergachtig gebied met veel mooie meren. De allermooiste is toch wel Lake Pukaki. Dit meer is prachtig azuurblauw van kleur en (net als alle andere meren) kraakhelder. In de verte zien we de besneeuwde toppen van de 3754 m. hoge Mount Cook, super mooi!! Door zijn hoogte torent deze berg boven alle andere bergtoppen uit.

In ons hotel voor de komende nacht hebben we ook uitzicht op Mount Cook….morgenochtend vroeg de gordijnen maar weer opentrekken want dit zien we thuis nooit…

Dunedin II

Het beloofd een regenachtig en frisser dagje te worden vandaag. De afgelopen tijd hebben we het zo enorm getroffen met het weer dat we hier nu niet over mogen klagen, dus dat doen we dan ook niet! Vanmorgen rijden we rond op het schiereiland Otago Peninsula bij Dunedin. We genieten er van een mooie route en prachtige uitzichten. 

 

Langs de kust zien we behoorlijk wat zeehonden, zo leuk!

Als we terug rijden gaat het inderdaad spetteren. Daarom gaan we Dunedin nog even in. Als we (in regenjas) de auto uitstappen is het alweer droog.  We slenteren langs de winkeltjes, drinken koffie en kopen een routeboek voor het Noordereiland. Die van het Zuidereiland hebben we van Cees en Corina gekregen en gebruiken we elke dag, een super handig ding! Halverwege de middag hebben we het wel gehad met de winkels en stappen we de auto in richting Moeraki. Dat ligt 75 km ten noorden van Dunedin.

Als we aankomen waaien we heerlijk uit op het strand en zien we de bekende Moeraki Boulders.  Deze enorme grijze keien zijn perfect rond van vorm, sommige met een doorsnee van 2 – 4 meter. Er doen verschillende verhalen over de keien de ronde. In het verleden dacht men dat dit het werk van de goden was, maar uit onderzoek is gebleken dat de keien zo’n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan zijn, toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern. Heel bijzonder om te zien!!

En het weer….dat is reuze meegevallen!!

Dunedin

Een half uur voor onze wekker gaat word ik wakker van de wekker van de buren. Het ding blijft zo’n beetje om de paar minuten afgaan. Hallo...kunnen ze het ding niet uitzetten? Als ik ‘m hoor moeten zij er toch zéker ook een keer van wakker worden. Piet hoor ik er niet over. Als ik het er na een uur met hem over heb (ik hoor ‘m nog steeds) schiet hij in de lach. Hij helpt me uit de droom: ‘Dat is geen wekker, maar een vogel’. Ik kan het haast niet geloven, maar als ik mijn hoofd uit de deur steek hoor ik het inderdaad ook hahaha. 

 

Na het ontbijt rijden we van de westkust richting de oostkust. De oversteek gaat over rustige wegen in een glooiend landschap. Duizenden schapen en koeien zien we voorbij komen. Er zijn veel landbouw- en veeteeltbedrijven.

Ongeveer 100 km voor Dunedin, onze eindbestemming voor vandaag, zakken we wat naar het zuiden af om Nugget Point te bekijken. De laatste 9 km ernaar toe is de weg onverhard. Ondanks dat we daar heel zachtjes rijden is er toch een diepe kuil die Piet niet ziet. Met een enorme knal komen we tot stilstand, we schrikken ons rot! De moter stopt er ook gelijk mee en wil niet meer starten. Jeetje hoe kan dat nou? Na een paar keer proberen krijgt Piet ‘m gelukkig toch weer aan de praat. Waarschijnlijk is het een soort onderbreker of iets dergelijks geweest, we hebben geen idee. De auto is gelukkig nog heel en we kunnen onze weg verder vervolgen

Nugget Point is werkelijk prachtig!!

Hierna rijden we door naar Dunedin. Deze studentenstad is de oudste van Nieuw Zeeland. We struinen er wat rond, maken foto’s (o.a. van het station), drinken een biertje en zoeken een gezellig restaurant op om een hapje te eten.